Millennial, wat kan je wel? Dat zei een partner laatst tegen mij. Nou eigenlijk heel veel. Er zijn eigenlijk ook heel veel bedrijven die dat inzien. En waar ik ook veel minder lange dagen hoef te maken. Ik hoorde laatst dat een normale werkdag van 09:00 – 17:00/18.00 is en niet van 09:00 – 20:00. Het geen bericht is goed bericht cultuurtje ben ik ook zat. Ik zal altijd wel zeggen dat ik niet per se complimentjes nodig heb, maar toch is het wel fijn. En als ik ze niet krijg, gaat het toch wel knagen. Het hoeven ook niet altijd complimenten te zijn, maar een blijk van waardering. Een idee hoe mijn werk ontvangen wordt. Zeker als ik 3 dagen tot 22.30 heb gezeten en daardoor de verjaardagsdinertje van mijn beste vriend heb gemist. Als ik dan enkel een mail krijg of ik de volgende keer dit en dit anders kan doen, kom ik toch niet heel blij thuis. Maar mij hoor je niet klagen. Niet tegen de partners in ieder geval. Want daar doen we gewoon allemaal alsof het erbij hoort, en alsof we dat niet erg vinden. We worden er ook heel goed voor betaald. Nou ja, als je dat omrekent naar uurloon dan valt dat ook wel tegen.
Het werk inhoudelijk is eigenlijk wel heel leuk, maar toch is het sociale aspect ook heel belangrijk. Dat is in het corona-tijdperk grotendeels verdwenen. Nu met dat vele thuiswerken zijn er dagen dat ik nauwelijks iemand spreek, ongezellig. Alles per mail en nooit eens een kletspraatje. De partner waarvoor ik werk zou me best wel eens mogen bellen om te kijken hoe het gaat. Heeft hij tijdens de eerste lockdown denk ik 1x gedaan. Het is toch zijn team zou je zeggen, besteed er dan wat aandacht aan. Maar ja, niet dat ik dat doe bij de advocaat-stagiaire die deze maand bij ons is begonnen. Vraag me af hoe hij het nu vindt. Maar waarom zou ik daar energie insteken? Het wordt ook niet bij mij gedaan.
Ik zou eens kunnen gaan praten met die headhunter, misschien heeft hij wel een mooie kans. En waarschijnlijk missen ze mij hier ook niet. Toen vorige maand een collega wegging, was dat ook maar ‘beter voor kantoor’, was hij ‘niet uit het juiste hout gesneden’ en uiteindelijk was hij ‘inhoudelijk ook niet sterk genoeg’. Zo gaat dat altijd bij mensen die weggaan. Oké, ik moet ook niet te negatief zijn, mijn collega’s zijn leuk, het werk is leuk, de sfeer is goed, uitjes zijn leuk, ik verdien goed dus wat doe ik nou moeilijk. Ik heb nog geen kinderen dus theoretisch zou ik altijd langer kunnen doorwerken. Maar hoe gaat dat dan in de toekomst? Dat wordt wel een uitdaging. Maar dat is een probleem voor later. Ik blijf hier gewoon even zitten. Aan de andere kant, partner worden wil ik sowieso niet. Waarom dan nu niet alvast rondkijken?
Shit, ik heb helemaal geen tijd om zo uit het raam te staren. Snel weer aan de slag, hup aan de onrealistische deadline van dit project. Volgens mij hoeft de cliënt het stuk niet eens vandaag in zijn inbox te hebben, maar dat is uiteraard wel aan hem beloofd. Aan de slag dan maar.
Kort door de bocht? Absoluut. Kern van waarheid? Ja. Zoveel uitdagingen en zo weinig gesprekken. Zo weinig inzicht en actie. Op deze manier doorgaan betekent het verliezen van goede medewerkers. Start met bewustzijn creëren, weten wat er speelt. Vanaf daar per team verder werken en zorgen dat er op de dagelijkse werkvloer praktische, behapbare veranderingen worden doorgevoerd zodat het mindere gedrag niet automatisch gekopieerd wordt. Op naar een toekomstbestendige organisatie waarin de medewerker centraal staat.